ओढाताण नात्यांतली,
जीव गांगरून जातो.
वाद टोकाचे इथे हे,
कोण माघार ही घेतो.
भूतकाळ नसे बाकी,
इतका गढूळ कधी.
लोभ, ईर्षा नि मत्सर,
साधतात परि संधी.
मग शकले उडती,
जन्मा प्रेमाच्या नात्यांची.
सर्वां घायाळ करती,
बाणे राखीव भात्यांची.
प्रत्येक जन्माच्या पाठी,
जबाबदारी ही येई.
अहंकाराने परंतू,
माती सुखाची ही होई.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा