अवगुंठीत धुक्याने,
सृष्टी गारठून गेली.
पहाटेच्या काळोखात,
नदी गुडूप झोपली.
मोत्यांसम दवामध्ये,
पाने फुले फळे न्हाली.
अंग चोरून स्वतःशी,
जनावरे झोपी गेली.
पंखांखाली पिले घेती,
ऊब मायेची हवीशी.
रूप सृष्टीचे गोजिरे,
वाटे सर्वांगी नवीशी.
थोडे उजाडू लागता,
घोष चैतन्याचा होई.
मुक्या शांततेच्या पोटी,
किलबिल जन्म घेई.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा