मिशी पिळत, डोके खाजवत,
विचार करत बसलो...
भूतकाळात डोकावताना,
स्वतःशीच हसलो...
दिसामाजी दिस उडाले,
कधीच कळले नाही...
नात्यांचेही अर्थ बदलले,
परि उमगले नाही...
दुःखांचा तो गोफ सोडण्या,
जीव झाला कष्टी...
दृष्टीलाही कळले ना कधी,
आड गेली सृष्टी...
गुंता सगळ्या दुःखांचा मग,
सोडलाच पाहिजे का...
येणारा हा श्वासच अंतिम,
कुढलाच पाहिजे का...
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा