विचारांचे मळभ,
दाट होत जाई.
अंधाराच्या आडून,
मन चिरकत राही.
अनिश्चित काळ,
किती दिवस चालणार.
स्थिर झाले जग,
जागचे कधी हलणार.
बसून बसून नुसते,
वेळ खायला उठतो.
उर्मी किती टिकणार,
निराशेला गाठतो.
अलगद वळवून मन,
घड्याळ बघत बसतो.
पळणाऱ्या सेकंद काट्याचा,
हेवा वाटत राहतो.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा