बुधवार, ३० मार्च, २०२२

कवडसे

पापणी हळू मिटता,
झोपे अलगद कसे.
माझ्या बाळाचा चेहरा,
रूप देवाजीचे दिसे.

पडे निपचित वेडे,
भान असे हरपून.
उचंबळून येतसे,
माया मनात दाटून.

वाटे घ्यावे पटापटा,
मुके गालाचे अनेक.
माझे काळीज झोपले,
गुंतवूनी जीवा एक.

जसा मोठा होई जीव,
गलबलून येतसे.
राहो निरागस सदा,
माझे छोटे कवडसे.

दोन घासांची लाचारी

दोन घासांची लाचारी, अशी विवंचना ठाई. कणा नाममात्र जसा, प्रश्न भुकेचाच राही. येथे लाथाडले जाती, आत्मसन्मानाचे ढीग. अहंकाराचा प्रकोप, येई रोजच...