कष्टकरी माझा,
रोज मरतो.
अनवाणी जगी,
तो फिरतो.
आस गावाची,
तो धरतो.
वारं पीत, ऊन खात,
भूक मारतो.
हेटाळणी तिरस्कार,
तो भोगतो.
काही न मागता,
दिनरात जागतो.
थकून भागून,
तो झोपतो.
झोपेत मरणाचे,
दान लाभतो.
दोन घासांची लाचारी, अशी विवंचना ठाई. कणा नाममात्र जसा, प्रश्न भुकेचाच राही. येथे लाथाडले जाती, आत्मसन्मानाचे ढीग. अहंकाराचा प्रकोप, येई रोजच...
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा