चातक

गोफ तुझ्या नात्याचा,

अजून जुना आहे.

मैफिलीचा रंग गडे,

अजून सुना आहे.

ओठांचा लाल ठसा,

अजून ओला आहे.

आस तुझ्या चाहुलीची,

अजून डोळा आहे.

गंध तुझ्या चाहुलीचा,

अजून ताजा आहे.

मी अपुल्या स्वप्नात,

अजून राजा आहे.

माझ्या तळव्यावर तू,

अजून रेषा आहे.

पुन्हा तू येण्याची,

अजून अभिलाषा आहे.

विज्ञानाचे भान

विज्ञानाची कास धरुनी,

आयुष्य झाले सुकर.

स्वयंपाकाला गॅस,

भात लावायला कुकर.

प्रवास करणे झाले सोपे,

कैक वाहने आली.

ठिकाण असू दे कुठलेही,

धाव आवाक्यात आली.

संवादाची माध्यमे मोठी,

तर्जनी संगे नाचती.

जिवलग असू दे कोठेही,

भावना क्षणात पोहचती.

भान राहावे सदा सुखाचे,

विज्ञानाचे देणे.

ऊतमात नको परि सोयीचा,

लागतो तयाचे देणे.

आयुष्याचे प्रतल

संधी कुणावर डाफरायची,

सहसा कुणी सोडत नाही.

शब्दाने तुटतात मनं तरी,

सवय कुणी मोडत नाही.

संतापाच्या भरात वाटते,

कुणावाचून अडत नाही.

वाईट साईट प्रसंगामध्ये,

कुणी खरे रडत नाही.

जसा वाढतो अहंकार,

विवेकबुद्धी वाढत नाही.

पाय फसता फाटक्यामध्ये,

वर कोणी काढत नाही.

बंद पडले घड्याळ तरी,

काळ बंद पडत नाही.

आयुष्याच्या प्रतलावरची,

राखरांगोळी उडत नाही.

ग्लानी सुट्टीची

दिनक्रमाशी कट्टी घेता,

मन खुश असते.

दिनक्रमाशी गट्टी होता,

मन नाखूष असते.

सुट्टीच्या ह्या ग्लानीमध्ये,

मन अडकून राही.

सोनसाखळी आठवणींची,

असेच खेळत राही.

हसे स्वतःशी गालामध्ये,

आठवूनी गम्मत भारी.

बीज रुईचे होऊनी अलगद,

उडे हवेमध्ये स्वारी.

आठवणींतले अडकणे असले,

झटकुनी द्यावे लागे.

धाव घेऊनी पकडावे मग,

वास्तव रुपी धागे.

लाड स्वतःचे

ढगांची सर करायला,

धमाल मजा येते.

थोडावेळ का होईना,

मन गिरकी घेते.

उडते पक्षी होऊन,

वाऱ्यावरती सुसाट.

स्वतःलाच वाटतो,

राजेशाही थाट.

गळून पडते माझे,

सामान्य असणे.

नवल वाटे जरा,

नावीन्य असणे.

शक्य जरी नसला,

रोज हा थाटमाट.

गोंजारायला मन,

कधीतरी घाला घाट.

अंगमोडया प्रवास

अंग मोडून जाते जरा,

प्रवासात झोपल्यावर.

अंदाज येत नाही लवकर,

कुठे पोहोचल्यावर.

किलकिले करून डोळे,

द्यावी झोपेला सोडचिट्ठी.

अंग ताणून, जांभई देऊन,

करावी मोबाईलशी गट्टी.

कंटाळा आल्यावर मग,

नजर टाकावी बाहेर.

सोनेरी ऊन पडले छान,

मनाचा घराचा आहेर.

कधी एकदा संपतो प्रवास,

कपाळी आठी येई.

गरमागरम नाश्त्यासोबत,

चहाची आठवण येई.

प्रवास हवासा

प्रवासाची मौज वाटते,

बदल हवासा वाटे.

रडगाणे तर रोजच असते,

शांत जीवाला वाटे.

भेटती माणसे अनोळखी,

संवाद नवा हा वाटे.

व्याप रोजचा खुजा होऊनी,

बदल दृष्टीमध्ये दाटे.

गणित बदलते वेळेचे,

आवाका छानच वाटे.

घड्याळातले तास तेच,

अवकाश आवेशी वाटे.

जगण्याचे वर्तुळ गोल,

आकार वेगळा वाटे.

सपकपणाचा रंग मूळ,

नवे वलय भोवती दाटे.