निद्रानाशाचा विळखा,
होत जाई गडद.
चिंता पांघरून मन,
बसे सदा कुढत.
भूतकाळातील धक्के,
डोके वर काढती.
वेळकाळाचे भान कसले,
तास उडून जाती.
मन रवंथ करत बसे,
तेच जुने प्रसंग.
पुन्हा होती तेच क्लेश,
गडद होती रंग.
घोरत पडे जग सारे,
मी टक्क जागा.
कसे थांबवू विचार,
कसा थांबवू त्रागा?
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा