प्रेमाचा मोर

मिलनाची ओढ तुझ्या,

माझ्या डोळी साचली.

तुझी माझी भेट होता,

चमक डोळी हासली.

क्षण क्षण तो तपापरि,

तुझ्याविणा भासला.

भान नसे वेळेचे ही,

काळ जणू नासला.

नजर असे शून्यामध्ये,

शून्यामध्ये मी कसला.

उदासल्या मनाला या,

विराहाचा दंश झाला.

दृष्टिक्षेपी तू येऊनि,

आनंदाचा सूर लागला.

माझ्या मनी, नंदनवनी,

गडे प्रेमाचा मोर नाचला.

कळले ना

बुरशी नात्यांवरची,

कधी लागे कळले ना.

शर्थ वाचण्या नाती,

खुजी पडे कळले ना.

गोड बोलून नात्यांचा,

घात होई कळले ना.

चोर कनवटीचे हे,

उपद्व्यापी कळले ना.

अख्खी हयात संपली,

गोंजारून कळले ना.

चटकेच भाग्यातले,

नशीब हे कळले ना.

रक्त ओका, जीव टाका,

होरपळ कळले ना.

जळणे हे भोगातले,

भोगताना कळले ना.

बुडणारे जीवन

चिडचिड कधी व्हायला,

वेळ लागत नाही.

जगण्याचा रे गड्या,

मेळ लागत नाही.

मनी जळमट व्हायला,

कोळी लागत नाही.

त्यात अडकून जायला,

डोळे लागत नाही.

सरळ वाट चुकायला,

अंधार लागत नाही.

तोंडघशी पडायला,

दगड लागत नाही.

कुजून कुजून मरायला,

कीड लागत नाही.

जीवन बुडून जायला,

शीड लागत नाही.

जीवन रुंदन

ओझे असे मानेवर,

कशाचे माहीत नाही.

तणावाचे विष सदा,

अंगी भिनत राही.

दिवस उजाडला तरी,

कसला उत्साह नाही.

पहिली नजर घड्याळावर,

धाकधूक सुरू होई.

कधी होई संध्याकाळ,

दिवस कुठे जाई.

दिवस वाटे इवलुसा,

क्षणात विरून जाई.

पळांमागे पळता पळता,

संपून जाई जीवन.

जगायचेच राहून गेले,

कधी येईल शहाणपण.

गर्विष्ठा

गडे तुझा अहंकार,

जगी चिलटा एवढा.

खुमखुमी कशी तुझी,

अहंकार तो केवढा.

तू मी क्षुद्र प्राणिमात्र,

जगाच्या ह्या पसाऱ्यात.

हवे कसे तुला बाई,

सर्व तुझिया कह्यात.

गुर्मी येते ही कोठुनी,

दांभिक तुझे वागणे.

कशासाठी अट्टाहास,

काय तुझे ग मागणे.

गोष्ट ध्यानी एक ठेव,

आहे अंत प्रत्येकाला.

केला किती थयथयाट,

भेटणे आहे मातीला.

शुभेच्छांचे उधाण

शुभेच्छांचा पाऊस पडता,

मन होते मोर.

थुईथुई नाचे आनंदाने,

उत्साहाला जोर.

विसर पडतो विवंचनेचा,

होई हलके मन.

वाऱ्यावरती तरंगताना,

अनुभवी प्रत्येक क्षण.

गळुनी पडती पाश भोवती,

स्वैर व्हावेसे वाटे.

दाही दिशा खुज्या वाटती,

स्वातंत्र्य जणू भेटे.

राहावे सदा अश्या स्थितीत,

ही इच्छा असे मनी.

सुखसुमनांचा गंध असावा,

माझ्या अंतिम क्षणी.

कर्त्याचा कडेलोट

मरण झाले स्वस्त,

जगणे झाले महाग.

आयुष्याच्या पसाऱ्याचा,

येई सदा राग.

ऊर फुटेस्तोवर धावे,

कर्ता माणूस घरात.

माणूस म्हणून किंमत नाही,

निघे शाब्दिक वरात.

सगळा व्याप कुणासाठी,

प्रश्न मोठा आहे.

घरचा पोशिंदा बाकी,

सदा छोटा आहे.

निराशेचे दर्शन होई,

याला जळी स्थळी.

नात्यांच्या या जंजाळात,

मुकाट जातो बळी.