तू घरी नसलीस की

तू घरी नसलीस की,

घास गिळत नाही.

भरलेल्या ताटाला,

चव लाभत नाही.

तू घरी नसलीस की,

वात फुलत नाही.

देवघरातला देव माझा,

कधीच हसत नाही.

तू घरी नसलीस की,

फुल डुलत नाही.

खतपाणी घातलेले,

रोप फुटत नाही.

तू घरी नसलीस की,

घर बोलत नाही.

घड्याळाच्या काट्यांसवे,

क्षण डोलत नाही.

तळतळाट

वाटे द्यावी दुश्मनांच्या,

पेकटात लाथ.

उपद्रवी ही पिलावळ,

किड्यामुंग्यांची जात.

कोळदांडा बनूनी गळी,

खोडा घालत जाती.

दुश्मनाही लाजवणारी,

काय कामाची नाती.

कुरापतींचे महारथी हे,

विघ्नसंतोषी प्राण.

बांडगुळा सम शोषणारी,

जीवनातली घाण.

फेरा बनतो मग कर्माचा,

गळी यांच्या फास.

काळ बसता उरावरी मग,

होतो शेवट खास.

मज आवडतो भाव

करशी गडे गोंधळ,

होई तुझी धावाधाव.

तुझ्या वेंधळेपणाचा,

मज आवडतो भाव.

खोडसाळपणा तुझा,

मग निरागस भाव.

तुझ्या आगाऊपणाचा,

मज आवडतो भाव.

गाल फुगता रागाने,

त्याचा करे मी पाडाव.

तुझ्या लाडीकपणाचा,

मज आवडतो भाव.

ओल माझ्या खांद्यावरी,

तुझ्या डोळ्यांचे आसव.

तुझ्या प्रांजळपणाचा,

मज आवडतो भाव.

मानवा बरं नव्हं

टिंभा मिरवी तू ग चा,

दिसे आपपरभाव.

कैसा तुझा मी पणा हा,

मानवा बरं नव्हं.

तुझा हैदोस चालतो,

करी सदा तू तांडव.

कैसा तुझा अट्टाहास,

मानवा बरं नव्हं.

दुखवीशी आप्तेष्ट,

तुझ्या मनाचा ना ठाव.

कैसा तुझा हेका सदा,

मानवा बरं नव्हं.

मग एकटा पडशी,

तुझे आक्रंदाचे गाव.

कैसा तुझा हा शेवट,

मानवा बरं नव्हं.

पैशाचा लोभ

लोभ पैशाचा नको,

होते माती माणसाची.

जोड अहंकाराची,

दाणादाण आयुष्याची.

मिंधा होऊन माणूस,

नातीगोती ओरबाडी.

मीपणाचा रे हैदोस,

चुके आयुष्याची गाडी.

जिवलग दुरावती,

समजूत रे काढून.

व्याप आयुष्याचा फसे,

उपद्व्याप हे वाढून.

अंत लोभापायी होता,

हाल कुत्रा न खाई.

तिरडीही हो वंचित,

चार खांदेकरी नाही.

मनातले घर

जीव कोणीही असू दे,

ओढ घराची लागते.

सांज दाटता भोवती,

जग घराशी धावते.

माया पांघरुणी माथी,

डोई छत घर देते.

बागडाया हवेतसे,

घर पाया स्थिर देते.

देवघेव प्रेमाची,

घर कारण बनते.

बंध दाटती नात्यांचे,

घर एकोपा साधते.

पिढ्या पिढ्यांचा संसार,

घर आजन्म पहाते.

घरातल्या जीवांसाठी,

घर मनात रहाते.

चहा

वेळ चहाची नसते,

चहा वेळेला लागतो.

आठवणींना गाळता,

पेला हाती वाफाळतो.

दरवळ पसरता,

भूतकाळात शिरतो.

आठवणींचा तवंग,

साय होऊनी दाटतो.

ओठ प्याल्याला भिडता,

ऊब प्रेमाची आठवे.

एक प्याला, जीव दोन,

रंग गुलाबी साठवे.

घोट पहिला चहाचा,

मन प्रसन्न करतो.

घोट रिचवतो क्षण,

माझ्या मनी तो कोरतो.