पंचतारांकित आळस

झाकोळ धुक्याचे दाट,

एक उदास पहाट.

सूर्यनारायण झोपे,

सुस्तीची जाणवे लाट.

रेंगाळले प्राणिमात्र,

दिनक्रम करताना.

सुस्ती अंगी भिनलेली,

मोठा आळस देताना.

अंग मोडून गेलेले,

वाटे झोपून राहावे.

दुलईत गुंडाळून,

मुटकळून पडावे.

व्याप कामाचा डोक्यात,

कलकलाट करतो.

झटकूनी हा आळस,

पोटापाण्याला लागतो.

आठवणींची पोतडी

आठवणींची पोतडी,

हळू सोडवू लागलो.

अलगदपणे त्यांना,

स्वये निरखू लागलो.

काही थंडगार होत्या,

स्पर्श बधिर होणाऱ्या.

उष्ण आठवणी काही,

माझा हात पोळणाऱ्या.

मुलायम उबदार,

स्पर्श काहींचा जाणवे.

तीक्ष्ण स्वभावतः काही,

बोच परि न मानवे.

गांगरून टाके मला,

रूप एकेकीचे न्यारे.

पोतडी पुन्हा बांधता,

मनी फुटती धुमारे.

विसावा नात्यांचा

सोहळा असो कसला,

आनंदा उधाण येई.

लगबग होई मग,

त्रेधातिरपीट होई.

सुरुवात तयारीची,

की तयारीची सुरुवात.

थोडे थांबू, मग बघू,

म्हणायची नाही बात.

आमंत्रण पाठवून,

उजाळा नात्याला येई.

ओढ भेटण्याची वाढे,

भरते प्रेमाला येई.

गोतावळा जमे मोठा,

होती गप्पा टप्पा किती.

व्यापामुळे धावणारी,

विसावती नाती गोती.

नात्यांचा आधारवड

आजारपणात हात मायेचा,

आधाराला येतो.

उमेदीने उभे राहण्या,

उर्मी नवी देतो.

शरीराचा दगाफटका,

मन खच्ची करतो.

घास मायेचा मुखाशी,

बळ नवे देतो.

आधीच तोंड कडू,

त्यात औषधांची भर.

ऊब उशाशी प्रेमाची,

गड परिस्थितीचा सर.

प्रियजनांचा आधारवड,

असतो सदा पाठी.

तावूनसुलाखून घट्ट होती,

ह्या जन्मांच्या गाठी.

स्त्री माहात्म्य

बायको बडवते लॅपटॉप,

नवरा मळतो कणिक.

समानतेच्या ह्या जगात,

स्त्री झाली माणिक.

जागर होई स्त्रीशक्तीचा,

बरोबरीचे नाते.

डंका वाजे पराक्रमाचा,

समाज स्तवने गाते.

प्रगतीचा गोफ पकडूनी,

कुटुंब उध्दारते.

कुटुंबातुनी समाजाकडे,

समृद्धी वाहते.

आदर करूया नारीजातीचा,

देऊ तिजला मान.

सुवर्णाक्षरी लिहिले जाईल,

इतिहासातील पान.

तत्वांची भाकर

तुझ्या नाराजीचा सूर,

माझा जळतोया ऊर.

आगळीक काय माझी,

सुख उडलेया भुर.

तत्वातत्वाचे हे वाद,

होई किती शंखनाद.

तुझ्या माझ्या प्रेमपुढे,

ह्याची कसली बिशाद.

राख डोक्यात घालते,

तुझा सात्विक संताप.

त्रास दोघांनाही होई,

भेसूरसा हा आलाप.

चुलीत जावो हे वाद,

भाजू त्यावर भाकरी.

तत्वापाशी तत्व असे,

कसोटी प्रेमाची खरी.

तूच मजला शाप आहे

बांडगुळा सम तू लपेटली,

वठलेले मी झाड आहे.

जीवनी या भोग माझे,

तूच मजला शाप आहे.

गळवा सम तू चिकटली,

शोषिलेला मी प्राण आहे.

जीवनी या भोग माझे,

तूच मजला शाप आहे.

झाकोळी सम तू व्यापली,

कोंडलेला मी प्रकाश आहे.

जीवनी या भोग माझे,

तूच मजला शाप आहे.

मृत्युछाये सम तू ठाकली,

अडकलेला मी श्वास आहे.

जीवनी या भोग माझे,

तूच मजला शाप आहे.